Rozważanie na tydzień

Mk 11, 20-26

"Przechodząc rano, ujrzeli drzewo figowe uschłe od korzeni. Wtedy Piotr przypomniał sobie i rzekł do Niego: «Rabbi, patrz, drzewo figowe, któreś przeklął, uschło». Jezus im odpowiedział: «Miejcie wiarę w Boga! Zaprawdę, powiadam wam: Kto powie tej górze: "Podnieś się i rzuć się w morze", a nie wątpi w duszy, lecz wierzy, że spełni się to, co mówi, tak mu się stanie. Dlatego powiadam wam: Wszystko, o co w modlitwie prosicie, stanie się wam, tylko wierzcie, że otrzymacie. A kiedy stajecie do modlitwy, przebaczcie, jeśli macie co przeciw komu, aby także Ojciec wasz, który jest w niebie, przebaczył wam wykroczenia wasze»."

Dzień skupienia naszej wspólnoty

W sobotę 25.10 odbył się dzień skupienia dla członków wspólnoty odnowy w Duchu Świętym przy naszej parafii. Poprowadził go duszpasterz naszej wspólnoty o. Andrzej. W atmosferze modlitwy i wspólnej radości pogłębialiśmy naszą więź z Bogiem oraz siostrami i braćmi. Motywem przewodnim były słowa św. Pawła: "Dla mnie bowiem żyć to Chrystus..." Flp 1, 21. 

Dzień Skupienia

Dzień Skupienia (kaplica domowa - salka w gimnazjum Pijarów)

14:00 Przygotowanie, schodzenie się
14:30 Przygotowanie do Mszy Świętej
15:00 Koronka do Miłosierdzia Bożego
15:10 Msza Święta z uwielbieniem
16:20 Agapa przy stole
17:30 Konferencja
18:00 Spotkanie z Panem w ciszy
18:30 Różaniec z chwilą adoracji
19:15 Spotkanie organizacyjne i rozesłanie

Moim życiem jest Chrystus - Flp 1, 21

A + M + P + I

Konferencja V – Etapy drogi we wspólnocie

Dla chrześcijanina najlepszym środowiskiem, w którym może się rozwijać, jest Kościół! Wspólnoty, będąc

cząstką Mistycznego Ciała Chrystusa, czyli Kościoła, są żyzna glebą dająca warunki do wzrostu i owocowania. Aby dojść do pełni rozwoju fizycznego, emocjonalnego bądź duchowego, człowiek musi przejść przez różne etapy.

Od łaski Bożej i naszego wysiłku zależy, ile czasu trzeba nam na przebycie drogi.

Cztery etapy drogi we wspólnocie:

1. Odnalezienie

-Może trwać nawet kilka lat.
-Jest to czas nawrócenia i głębszego poznawania Boga.
-Odczuwa się radość z doświadczenia Bożej miłości, a we wspólnocie z doświadczenia ludzkiej życzliwości, której brakowało człowiekowi w codziennym życiu.
-Entuzjazm bycia we wspólnocie, spotkaniach modlitewnych - miesza się to z idealizacją.
-Okres ten można porównać do zakochania. Jest potrzebny i ważny.

Rozważanie na tydzień

Ef 3, 20 - 21

Temu zaś, który mocą działającą w nas może uczynić nieskończenie więcej niż to, o co my prosimy czy rozumiemy, Jemu chwała w Kościele i w Chrystusie Jezusie po wszystkie pokolenia wieku wieków! Amen.

Konferencja IV

Wspólnota na manowcach

Wspólnota - jest miejscem odkrywania ograniczeń, wad, słabości i frustracji. Ideały zderzają się w niej z codzienną rzeczywistością i niejednokrotnie przegrywają. Wspólnota stawia więc swoje twarde wymagania, ale również wiele obiecuje
i przyciąga do siebie.
Jaki jest zamiar Boży wobec człowieka powołanego do wspólnoty?
- Odp. „Nie jest dobrze, aby człowiek był sam”. (Rdz 2,18). Spodobało się Bogu zbawić ludzi nie inaczej jak tylko we wspólnocie,
- Wszyscy jesteśmy ludem pielgrzymującym - wspólnotą powołaną do przyjęcia zbawienia. Nie ma innej drogi prowadzącej do Boga, jak tylko przez wspólnotę Kościoła,
- Jednym słowem, czy tego chcemy czy nie, jesteśmy skazani na wspólnotę.
- Wspólnotowość jest wpisana w naturę człowieka i w niej człowiek może rozwinąć wszystkie swoje możliwości bycia człowiekiem.
- Pierwsze podstawowe powołanie i jednocześnie cel ludzkiego życia to wspólnota (komunia) z Bogiem.
Zadania każdej wspólnoty:
- Osobowa więź z Chrystusem, Panem i Zbawicielem,
- Ewangelizacja - radosne głoszenie w Duchu Świętym Chrystusa Zmartwychwstałego,
- Jeżeli jakaś wspólnota zapomina o tym, preferuje inne cele bardziej efektywne, albo zagubi się w swojej rozlicznej działalności; albo straci swoją żywotność prędzej czy później będzie przeżywać kryzys,
- Istotą każdej wspólnoty Chrystusowej jest poznanie swego Pana, zaprzyjaźnienie się z Nim, wejście w bliską komunię oraz głoszenie z entuzjazmem wielkich rzeczy, które On nam uczynił,
- Nie można poznać Chrystusa i siedzieć cicho, nie można też go głosić, jeżeli się nie jest Jego przyjacielem (1 J 1, 1-4),
- Cztery wymiary wspólnoty jako drogowskazy rozwoju wspólnoty wg. Ratzingera:
a) jedność, gorliwość apostolskiego nauczania (sukcesja apostolska),
b) trwałość życia wspólnotowego (miłość braterska),
c) łamanie chleba,
d) modlitwa.

Konferencja III

Modlitwa wstawiennicza

1. Przepowiadaniu Jezusa Chrystusa towarzyszą uzdrowienia, które są znakami Bożej mocy,

którą On jako Syn Boży i Zbawiciel posiadał : ,, I obchodził Jezus całą Galileę, głosząc

Ewangelię o królestwie i lecząc wszystkie choroby i wielkie słabości wśród ludu. A wieść

o Nim rozeszła się po całej Samarii. Przynoszono więc do Niego wszystkich cierpiących,

których dręczyły rozmaite choroby i dolegliwości, opętanych, epileptyków i paralityków, a

On ich uzdrawiał ’’ ( Mt. 4, 23-24 ; 9,35 ; 14, 34-36 ; 15, 30-31 )

W szczególny sposób Jezusowi zależy na uwolnieniu ludzkości z więzów grzechów i

ofiarowaniu jej daru nowego życia, daru Ducha Świętego. To uzdrawiające zbawienie Jezus

rozciąga także na ciało ( Mt. 4, 23-24 ), koncentruję się jednak na prawdzie, że to grzech,

odwrócenie się od Boga jest przyczyną wszelkich chorób, zniewoleń i śmierci. ( Rz. 6, 6-14 ).

Cuda i znaki są więc w całej ekonomi zbawienia niezwykłymi faktami Bożego działania.

Jego troski o człowieka i zarazem są nośnikami zbawczego orędzia. Dokonujące się dziś

znaki i cudowne uzdrowienia, wyzwolenia, są z jednej strony dowodem Chrystusowego

zwycięstwa nad chorobą, grzechem, szatanem, a więc Jego Zmartwychwstanie i panowanie

– Jego obecność wśród nas. Z drugiej natomiast, osadzone w Ewangelii spełniają posługę

ewangelizacyjną względem wszystkich, a szczególnie wobec tych, których wiara osłabła,

których nadzieja umarła, bądź tych, którzy nieświadomi tkwiącej w nich mocy Ducha

Świętego żyją uwikłań w struktury grzechu, a smutek i beznadzieja karmią ich serca.

Rozważanie na tydzień

Iz 60, 17 - 22

Sprowadzę złoto zamiast miedzi,
a srebro - na miejsce żelaza,
sprowadzę brąz zamiast drzewa,
a żelazo - na miejsce kamieni.
Ustanowię pokój twoim zwierzchnikiem,
a sprawiedliwość twą władzą.
Już się nie usłyszy o krzywdzie w twym kraju,
o spustoszeniu i zagładzie w twoich granicach.
Murom twoim nadasz miano "Ocalenie",
a bramom twoim "Chwała".
Już słońca mieć nie będziesz w dzień jako światła,
ani jasność księżyca nie zaświeci tobie,
lecz Pan będzie ci wieczną światłością
i Bóg twój - twoją ozdobą. 

Twe słońce nie zajdzie już więcej
i księżyc twój się nie zaćmi,
bo Pan będzie ci światłością wieczną
i skończą się dni twej żałoby.
Cały twój lud będzie ludem sprawiedliwych,
którzy posiądą kraj na zawsze,
nowa odrośl z mojego szczepu,
dzieło rąk moich, abym się wsławił.
Z bardzo małego stanie się tysiącem,
z najnieznaczniejszego - narodem potężnym.
Ja, Pan, zdziałam to szybko
w swoim czasie".

Rozważanie na tydzień

1 J 4 , 7-11 

Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga, a 

każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga. Kto nie miłuje, nie 

zna Boga, bo Bóg jest miłością. W tym objawiła się miłość Boga ku 

nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie 

mieli dzięki Niemu. 

W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On 

sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za 

nasze grzechy. 

Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my powinniśmy miłować 

się wzajemnie.

Konferencja

Katecheza II - Przygotowanie do modlitwy wstawienniczej

Jak każda modlitwa, także modlitwa wstawiennicza wymaga przygotowania i uzmysłowienia sobie kilku podstawowych spraw.
I. Gotowość służenia
Założenie: nikt nie jest samotną wyspą: drugi człowiek jak najbardziej mnie obchodzi.
- Na służenie modlitwą wstawienniczą trzeba być zawsze gotowym, kiedy nadarzy się konieczność. Jest to tzw. pomoc doraźna!,
- Wystarczy kilka minut modlitwy - ta praktyka jest najczęściej stosowana w grupach, które przeszły już seminarium,
- Oto przykład modlitwy w seminarium: kleryk prosi o modlitwę drugiego… (niepokój przed egzaminem) kładzie rękę na ramieniu i prosi Boga za niego,
- Takie wzajemne służenie pomaga! I nie potrzeba jakiś spektakularnych modlitw -ważne by być wiernym i pomagać w takich drobiazgach,
- Jeśli ktoś do nas się zwraca, znaczy to, że Bóg go przysłał! Jest to apel miłości,
- Nigdy nie możesz odmówić, nawet gdybyś nie wiem jak się śpieszył! Bo w krótkim westchnieniu można zmieścić cały ładunek swojej miłości dla dobra człowieka, który prosi.

Rozważanie na tydzień

Łk 9, 1-6

Jezus zawołał Dwunastu, dał im moc i władz nad wszystkimi złymi duchami i władzę leczenia chorób.
I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych.
Mówił do nich: «Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie.
Gdy do jakiego domu wejdziecie, tam pozostańcie i stamtąd będziecie wychodzić.
Jeśli was gdzie nie przyjmą, wyjdźcie z tego miasta i strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim».
Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.

Strumienie miłosierdzia

 

Konferencja I

Na naszym odnowowym blogu będziemy umieszczać także, konferencje, które będą głoszone na środowych
spotkaniach. Dla sprawiedliwości przyznaję, że zaczerpnięte są one ze spotkań, które odbywały się w naszym pijarskim seminarium na spotkaniach wspólnoty odnowy utworzonej z kleryków :)

A więc zaczynamy:

Konferencja I - Co to jest modlitwa wstawiennicza?

Modlitwa wstawiennicza – (oznacza wstawiać się za kimś) jest modlitwą jednego za drugiego. Jest to niepełne wyjaśnienie, powierzchowne. Dla nas [w odnowie] oznacza: Ten, który służy proszącemu o modlitwę właściwie prawie nic się nie liczy. Jak to rozumieć?
Często modlący staje z tyłu proszącego, jakby chciał zejść z jego oczu, nie narzuca swojej osoby. Bo to jest sprawa tylko między Bogiem a człowiekiem potrzebującym uzdrowienia. Jednak, im bardziej człowiek, który służy, jest otwarty na natchnienie Boże w owej chwili, tym bardziej będzie skuteczna jego posługa. W tej posłudze nie człowiek uzdrawia, ale tylko sam Bóg - bo Jego się prosi! WAŻNA ROLA: to dobra wola trzech osób:

1. Pana Boga,

2. Człowieka, który prosi o uzdrowienie,

3. Tego, który służy.

 Gdyby, choć z jednej strony nie było tej pełnej woli, uzdrowienie nie nastąpi.

Ad. 1. O Bogu nie wątpimy, bo każdy człowiek jest Bogu drogi; Bóg chce go mieć zdrowego.

Ad. 2. Ten, który prosi o uzdrowienie - najczęściej ma dobrą wolę. Choć często zdarza się, że chce proszący uzdrowienia tylko w jednej dziedzinie, czy kilku, a dopiero po głębszym wglądzie w sumienie, zauważa że wymaga uzdrowienia całkowitego. Dlatego dochodzi często do „wiwisekcji” całego życia. (w tym miejscu ważna jest rozmowa szczera). Proszący niech nie poddaje się i nie rezygnuje, ale uparcie prosi o modlitwę, choć często „kłóci się” w swym wnętrzu, zmaga się, ale w końcu dojdzie do przekonania, że musi oddać to wszystko, co niedobre w nim samym Bogu, wyrzucić raz na zawsze z siebie, bez względu na to ile to będzie go kosztowało.

Ad. 3. Człowiek służący - powinien posiadać dobrą wolę i cierpliwość. Musi mieć na uwadze tylko tego jednego człowieka. Nikt i nic na całym świecie w danym momencie dla mnie nie istnieje, służbę trzeba pełnić z wielkim ukochaniem człowieka, któremu się służy. Bo Bogu zależy na tej duszy!

Zdarzają się wypadki, że Pan Bóg chwyta za słowo. Trzeba to wziąć pod uwagę. Czasem podczas modlitwy wstawienniczej wyraźnie czujemy jakiś wewnętrzny nacisk, gdy Bóg mówi: „Weź trudności tego człowieka na siebie”. Jest to sprawa bardzo poważna, bo różnego rodzaju mogą być trudności. I wtedy należy prosić Boga w głębokiej pokorze i np. Pismo Święte otwierać, czy wprost Pana pytać, prosić Boga z wiarą o tyle łask, ile potrzebuje dana dusza i jej sprawy.
(Wielkie zasługi zbiera ten przed Bogiem – kto podejmuje się na swoje barki wziąć brzemię swego duchowego brata!) - Ważne dla przyszłych kapłanów !!!

W czasie modlitwy, ten, kto się modli, musi być w stałym kontakcie z Bogiem. Bo to nie może być mój pomysł, polot moich myśli - „za to podziękuję, o to poproszę, tak poprowadzę albo tak…”
Modlitwa nigdy nie będzie taka sama, bo każdy człowiek jest inny, ma inne potrzeby: Ogólnie wiemy, że trzeba Boga:
- wielbić,
- dziękować za tego człowieka
- za łaski jak wiara, kościół, sakramenty św.,
- wszelkie dobro.

Należy mieć ucho nastawione na te specjalne łaski, specjalny kontakt jego duszy i naszej z Bogiem, który w tym momencie działa i przemawia do mnie.
Trzeba też być gotowym w każdym momencie nawet przerwać swoje zdanie, które już zaczęło się wypowiadać, jeśli czuje się napływ tego, co Pan Bóg mówi (innego), przekazuje animatorowi: To Duch Święty ma kierować tą posługą.
Moja postawa:
- być posłusznym i tak się modlić, jak to natchnienie Duch Świętego nas prowadzi, ale nie ignorować próśb proszącego,
- być tak mocno wierzący i ufający w prowadzenie Boże, że nawet, kiedy się słyszy w swoim sercu pojedyncze wyrazy, to należy je wypowiedzieć, choćbyśmy nie wiedzieli, jaki będzie dalszy ciąg tego zdania.
- bywa tak, że słyszę i wypowiadam to, a zdaje mi się, że nie ma to związku, nie widzę podmiotu, orzeczenia, jakieś oderwane wyrazy…, ale to wszystko prędzej czy później wyjaśni się, czuje się, że wszystko będzie dobrze!
- musi się naprawdę kochać tego, komu się posługuje, współczuć mu, być pokornym, bo co jemu i mnie mogło się przydarzyć kiedyś lub może w przyszłości.
- ma być w nas świadome uczulenie na natchnienia i prowadzenie Ducha Świętego w czasie modlitwy, na kierowanie przez Pana Boga.
- trzeba uważać, jak reaguje korzystający z modlitwy. Zdarza się, że proszący wyskoczy z jakimś słowem czy buntem, że zżyma się na to, czego od niego wymagamy.

Jak to wygląda w praktyce?

Miejcie oczy przymknięte lub lekko zamknięte, by łatwiej skoncentrować się
i uważnie patrzeć w duchu (choć nie jest to zasadą). Z początku będzie to nijakie. Ale jeżeli będziecie prosili Pana Boga o dar rozeznania potrzeb drugiego człowieka, lub jaka jest prawdziwa sytuacja w jego wnętrzu - to na pewno dane wam będzie zobaczyć,
Pamiętać: cel to usłużenie drugiemu a nie wścibskość!
Mogą pojawiać się symbole, obrazy albo wyraźne postacie lub części ciała itp. Te obrazy pomagają w rozeznaniu i są proste do wyjaśnienia. Nie mówić człowiekowi, że widzisz taki obraz, tylko na podstawie tego obrazu nawiązać dialog, by wyjawił wszystko, co go blokuje. A jak nie powie to prosić Pana o zrozumienie dla niego i pokorę.

Siostra Maria od Ducha Św. zachęca:

„ Pięknie jest, że spotykamy się, modlimy, śpiewamy, kochamy a nawet urządzamy wzruszające nabożeństwa - to ma sens zbliżać w naszym prywatnym czy wspólnotowym życiu do Boga i ma nas prowadzić do modlenia się za innych ludzi. Dary, które otrzymaliśmy, bądź otrzymamy nie mogą pozostać nieużyteczne. Muszą być używane dla drugiego człowieka. To są instrumenty apostolstwa (uzdrowienie, jednanie ludzi z Bogiem), to jest odnowa w Kościele!!!

Por. Siostra Maria od Ducha Świętego, Modlitwa wstawiennicza, Łódź 1998.

Rozważanie na tydzień

W tym tygodniu rozważamy - Dz 2, 29-42

"Bracia, wolno powiedzieć do was otwarcie, że patriarcha Dawid umarł i został pochowany w grobie, który znajduje się u nas aż po dzień dzisiejszy. Więc jako prorok, który wiedział, że Bóg przysiągł mu uroczyście, iż jego Potomek zasiądzie na jego tronie, widział przyszłość i przepowiedział zmartwychwstanie Mesjasza,
że ani nie pozostanie w Otchłani, ani ciało Jego nie ulegnie rozkładowi. Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg,
a my wszyscy jesteśmy tego świadkami. Wyniesiony na prawicę Boga, otrzymał od Ojca obietnicę Ducha Świętego i zesłał Go, jak to sami widzicie i słyszycie. Bo Dawid nie wstąpił do nieba, a jednak powiada:

Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół Twoich podnóżkiem stóp Twoich. Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem». Gdy to usłyszeli, przejęli się do głębi serca: «Cóż mamy czynić, bracia?» - zapytali Piotra i pozostałych Apostołów. «Nawróćcie się - powiedział do nich Piotr -
i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie
w darze Ducha Świętego. Bo dla was jest obietnica i dla dzieci waszych, i dla wszystkich, którzy są daleko, a których powoła Pan Bóg nasz». W wielu też innych słowach dawał świadectwo i napominał: «Ratujcie się spośród tego przewrotnego pokolenia!». Ci więc, którzy przyjęli jego naukę, zostali ochrzczeni.
I przyłączyło się owego dnia około trzech tysięcy dusz. Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie,
w łamaniu chleba i w modlitwach".

Żyć wiarą:
- żyć Pismem Świętym
- żyć troską o drugiego
- żyć Eucharystią
- żyć modlitwą