Rozważanie na tydzień

Mk 11, 20-26

"Przechodząc rano, ujrzeli drzewo figowe uschłe od korzeni. Wtedy Piotr przypomniał sobie i rzekł do Niego: «Rabbi, patrz, drzewo figowe, któreś przeklął, uschło». Jezus im odpowiedział: «Miejcie wiarę w Boga! Zaprawdę, powiadam wam: Kto powie tej górze: "Podnieś się i rzuć się w morze", a nie wątpi w duszy, lecz wierzy, że spełni się to, co mówi, tak mu się stanie. Dlatego powiadam wam: Wszystko, o co w modlitwie prosicie, stanie się wam, tylko wierzcie, że otrzymacie. A kiedy stajecie do modlitwy, przebaczcie, jeśli macie co przeciw komu, aby także Ojciec wasz, który jest w niebie, przebaczył wam wykroczenia wasze»."

Dzień skupienia naszej wspólnoty

W sobotę 25.10 odbył się dzień skupienia dla członków wspólnoty odnowy w Duchu Świętym przy naszej parafii. Poprowadził go duszpasterz naszej wspólnoty o. Andrzej. W atmosferze modlitwy i wspólnej radości pogłębialiśmy naszą więź z Bogiem oraz siostrami i braćmi. Motywem przewodnim były słowa św. Pawła: "Dla mnie bowiem żyć to Chrystus..." Flp 1, 21. 

Dzień Skupienia

Dzień Skupienia (kaplica domowa - salka w gimnazjum Pijarów)

14:00 Przygotowanie, schodzenie się
14:30 Przygotowanie do Mszy Świętej
15:00 Koronka do Miłosierdzia Bożego
15:10 Msza Święta z uwielbieniem
16:20 Agapa przy stole
17:30 Konferencja
18:00 Spotkanie z Panem w ciszy
18:30 Różaniec z chwilą adoracji
19:15 Spotkanie organizacyjne i rozesłanie

Moim życiem jest Chrystus - Flp 1, 21

A + M + P + I

Konferencja V – Etapy drogi we wspólnocie

Dla chrześcijanina najlepszym środowiskiem, w którym może się rozwijać, jest Kościół! Wspólnoty, będąc

cząstką Mistycznego Ciała Chrystusa, czyli Kościoła, są żyzna glebą dająca warunki do wzrostu i owocowania. Aby dojść do pełni rozwoju fizycznego, emocjonalnego bądź duchowego, człowiek musi przejść przez różne etapy.

Od łaski Bożej i naszego wysiłku zależy, ile czasu trzeba nam na przebycie drogi.

Cztery etapy drogi we wspólnocie:

1. Odnalezienie

-Może trwać nawet kilka lat.
-Jest to czas nawrócenia i głębszego poznawania Boga.
-Odczuwa się radość z doświadczenia Bożej miłości, a we wspólnocie z doświadczenia ludzkiej życzliwości, której brakowało człowiekowi w codziennym życiu.
-Entuzjazm bycia we wspólnocie, spotkaniach modlitewnych - miesza się to z idealizacją.
-Okres ten można porównać do zakochania. Jest potrzebny i ważny.

Rozważanie na tydzień

Ef 3, 20 - 21

Temu zaś, który mocą działającą w nas może uczynić nieskończenie więcej niż to, o co my prosimy czy rozumiemy, Jemu chwała w Kościele i w Chrystusie Jezusie po wszystkie pokolenia wieku wieków! Amen.

Konferencja IV

Wspólnota na manowcach

Wspólnota - jest miejscem odkrywania ograniczeń, wad, słabości i frustracji. Ideały zderzają się w niej z codzienną rzeczywistością i niejednokrotnie przegrywają. Wspólnota stawia więc swoje twarde wymagania, ale również wiele obiecuje
i przyciąga do siebie.
Jaki jest zamiar Boży wobec człowieka powołanego do wspólnoty?
- Odp. „Nie jest dobrze, aby człowiek był sam”. (Rdz 2,18). Spodobało się Bogu zbawić ludzi nie inaczej jak tylko we wspólnocie,
- Wszyscy jesteśmy ludem pielgrzymującym - wspólnotą powołaną do przyjęcia zbawienia. Nie ma innej drogi prowadzącej do Boga, jak tylko przez wspólnotę Kościoła,
- Jednym słowem, czy tego chcemy czy nie, jesteśmy skazani na wspólnotę.
- Wspólnotowość jest wpisana w naturę człowieka i w niej człowiek może rozwinąć wszystkie swoje możliwości bycia człowiekiem.
- Pierwsze podstawowe powołanie i jednocześnie cel ludzkiego życia to wspólnota (komunia) z Bogiem.
Zadania każdej wspólnoty:
- Osobowa więź z Chrystusem, Panem i Zbawicielem,
- Ewangelizacja - radosne głoszenie w Duchu Świętym Chrystusa Zmartwychwstałego,
- Jeżeli jakaś wspólnota zapomina o tym, preferuje inne cele bardziej efektywne, albo zagubi się w swojej rozlicznej działalności; albo straci swoją żywotność prędzej czy później będzie przeżywać kryzys,
- Istotą każdej wspólnoty Chrystusowej jest poznanie swego Pana, zaprzyjaźnienie się z Nim, wejście w bliską komunię oraz głoszenie z entuzjazmem wielkich rzeczy, które On nam uczynił,
- Nie można poznać Chrystusa i siedzieć cicho, nie można też go głosić, jeżeli się nie jest Jego przyjacielem (1 J 1, 1-4),
- Cztery wymiary wspólnoty jako drogowskazy rozwoju wspólnoty wg. Ratzingera:
a) jedność, gorliwość apostolskiego nauczania (sukcesja apostolska),
b) trwałość życia wspólnotowego (miłość braterska),
c) łamanie chleba,
d) modlitwa.

Konferencja III

Modlitwa wstawiennicza

1. Przepowiadaniu Jezusa Chrystusa towarzyszą uzdrowienia, które są znakami Bożej mocy,

którą On jako Syn Boży i Zbawiciel posiadał : ,, I obchodził Jezus całą Galileę, głosząc

Ewangelię o królestwie i lecząc wszystkie choroby i wielkie słabości wśród ludu. A wieść

o Nim rozeszła się po całej Samarii. Przynoszono więc do Niego wszystkich cierpiących,

których dręczyły rozmaite choroby i dolegliwości, opętanych, epileptyków i paralityków, a

On ich uzdrawiał ’’ ( Mt. 4, 23-24 ; 9,35 ; 14, 34-36 ; 15, 30-31 )

W szczególny sposób Jezusowi zależy na uwolnieniu ludzkości z więzów grzechów i

ofiarowaniu jej daru nowego życia, daru Ducha Świętego. To uzdrawiające zbawienie Jezus

rozciąga także na ciało ( Mt. 4, 23-24 ), koncentruję się jednak na prawdzie, że to grzech,

odwrócenie się od Boga jest przyczyną wszelkich chorób, zniewoleń i śmierci. ( Rz. 6, 6-14 ).

Cuda i znaki są więc w całej ekonomi zbawienia niezwykłymi faktami Bożego działania.

Jego troski o człowieka i zarazem są nośnikami zbawczego orędzia. Dokonujące się dziś

znaki i cudowne uzdrowienia, wyzwolenia, są z jednej strony dowodem Chrystusowego

zwycięstwa nad chorobą, grzechem, szatanem, a więc Jego Zmartwychwstanie i panowanie

– Jego obecność wśród nas. Z drugiej natomiast, osadzone w Ewangelii spełniają posługę

ewangelizacyjną względem wszystkich, a szczególnie wobec tych, których wiara osłabła,

których nadzieja umarła, bądź tych, którzy nieświadomi tkwiącej w nich mocy Ducha

Świętego żyją uwikłań w struktury grzechu, a smutek i beznadzieja karmią ich serca.

Rozważanie na tydzień

Iz 60, 17 - 22

Sprowadzę złoto zamiast miedzi,
a srebro - na miejsce żelaza,
sprowadzę brąz zamiast drzewa,
a żelazo - na miejsce kamieni.
Ustanowię pokój twoim zwierzchnikiem,
a sprawiedliwość twą władzą.
Już się nie usłyszy o krzywdzie w twym kraju,
o spustoszeniu i zagładzie w twoich granicach.
Murom twoim nadasz miano "Ocalenie",
a bramom twoim "Chwała".
Już słońca mieć nie będziesz w dzień jako światła,
ani jasność księżyca nie zaświeci tobie,
lecz Pan będzie ci wieczną światłością
i Bóg twój - twoją ozdobą. 

Twe słońce nie zajdzie już więcej
i księżyc twój się nie zaćmi,
bo Pan będzie ci światłością wieczną
i skończą się dni twej żałoby.
Cały twój lud będzie ludem sprawiedliwych,
którzy posiądą kraj na zawsze,
nowa odrośl z mojego szczepu,
dzieło rąk moich, abym się wsławił.
Z bardzo małego stanie się tysiącem,
z najnieznaczniejszego - narodem potężnym.
Ja, Pan, zdziałam to szybko
w swoim czasie".

Rozważanie na tydzień

1 J 4 , 7-11 

Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga, a 

każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga. Kto nie miłuje, nie 

zna Boga, bo Bóg jest miłością. W tym objawiła się miłość Boga ku 

nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie 

mieli dzięki Niemu. 

W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On 

sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za 

nasze grzechy. 

Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my powinniśmy miłować 

się wzajemnie.