Konferencja III

Modlitwa wstawiennicza

1. Przepowiadaniu Jezusa Chrystusa towarzyszą uzdrowienia, które są znakami Bożej mocy,

którą On jako Syn Boży i Zbawiciel posiadał : ,, I obchodził Jezus całą Galileę, głosząc

Ewangelię o królestwie i lecząc wszystkie choroby i wielkie słabości wśród ludu. A wieść

o Nim rozeszła się po całej Samarii. Przynoszono więc do Niego wszystkich cierpiących,

których dręczyły rozmaite choroby i dolegliwości, opętanych, epileptyków i paralityków, a

On ich uzdrawiał ’’ ( Mt. 4, 23-24 ; 9,35 ; 14, 34-36 ; 15, 30-31 )

W szczególny sposób Jezusowi zależy na uwolnieniu ludzkości z więzów grzechów i

ofiarowaniu jej daru nowego życia, daru Ducha Świętego. To uzdrawiające zbawienie Jezus

rozciąga także na ciało ( Mt. 4, 23-24 ), koncentruję się jednak na prawdzie, że to grzech,

odwrócenie się od Boga jest przyczyną wszelkich chorób, zniewoleń i śmierci. ( Rz. 6, 6-14 ).

Cuda i znaki są więc w całej ekonomi zbawienia niezwykłymi faktami Bożego działania.

Jego troski o człowieka i zarazem są nośnikami zbawczego orędzia. Dokonujące się dziś

znaki i cudowne uzdrowienia, wyzwolenia, są z jednej strony dowodem Chrystusowego

zwycięstwa nad chorobą, grzechem, szatanem, a więc Jego Zmartwychwstanie i panowanie

– Jego obecność wśród nas. Z drugiej natomiast, osadzone w Ewangelii spełniają posługę

ewangelizacyjną względem wszystkich, a szczególnie wobec tych, których wiara osłabła,

których nadzieja umarła, bądź tych, którzy nieświadomi tkwiącej w nich mocy Ducha

Świętego żyją uwikłań w struktury grzechu, a smutek i beznadzieja karmią ich serca.

2. Dar uzdrowienia w sposób szczególny ukazuje więc tajemnice Królestwa Bożego : ,, Na

chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie’’ ( Mk. 16,18 ). Wiemy dobrze, ze charyzmat

uzdrowienia był w historii Kościoła udzielany w sposób szczególny osobom, które były

blisko Boga, które działały pod natchnieniem Ducha Świętego. Uzdrowienia były znakiem

obecności Boga w ich życiu i dowodem, że Jezus współpracuje ze swoimi uczniami. Z Jego

woli tak ma się dziać aż do Jego powtórnego przyjścia. Po rozmowie z Nimi Pan Jezus wstał

wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga . Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan

współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły. ( Mk. 16, 20-... )

Dzisiaj uzdrowieniom towarzyszą, jak Zasze wewnętrzne przemiany, Tam, gdzie spotykamy

się z Bożym darem uzdrowienia, tam też dokonuję się przemiana serca. Jesteśmy wtedy

świadkami przyjścia w pokorze daru zbawienia przez człowieka uzdrowionego, lub rzez

świadków uzdrowienia.

Charyzmat uzdrowienia, podobnie jak inne dary, wymaga rozpoznania duchowego.

Pozwala nam to poznać, czy uzdrowienie człowieka dokonuje się mocą słowa Bożego

wypowiadanego i przyjmowanego z wiarą, czy opiera się na siłach naturalnych. Wiadomo

też, że uzdrowienie fizyczne może dokonać się mocą ducha złego. Jednak w takiej sytuacji

chodzi o doprowadzenie do wewnętrznego rozdarcia i niepokoju człowieka, co sprawia także

wewnętrzną pustkę.

3. Pokornemu posługiwaniu w imię Jezusa Chrystusa towarzyszy pomnożenie w sercu

człowieka wiary, nadziei, miłości, oddanie w duchu wdzięczności chwały Bogu i objawienie

Królestwa Bożego. Możemy wtedy mówić o prawdziwości charyzmatu uzdrowienia.

Każdy z charyzmatów jest szczególnym udziałem w tajemnicy męki, śmierci i

zmartwychwstania Chrystusa. Jest zakorzenieniem w tradycji Starego i Nowego Testamentu.

Jeśli więc prosimy o dar słowa, przemawiania z mocą, o dar mówienia językami, jeśli

prosimy o dar uzdrawiania, to każdy z tych darów zakłada nasze osobiste naśladowanie

Jezusa Chrystusa, nasze bycie u stóp Mistrza i Pana. Tylko wtedy ten dar będzie się rozwijał

w nas na chwałę Bogu i służył zbawieniu. Ten, który służy proszącemu o modlitwę,

właściwie jawnie się nie liczy. Często modlący staje z tyłu proszącego, jakby chciał zejść z

jego oczu, nie narzucać swojej osoby. Bo to jest sprawa tylko między Bogiem człowiekiem

potrzebującym uzdrowienia. Jednak im bardziej człowiek, który służy, jest otwarty na

natchnienie Boże w owej chwili, tym bardziej będzie skuteczna jego posługa. Bo w niej nie

człowiek uzdrawia, ale tylko Bóg sam- bo Jego się prosi. W czasie modlitwy, ten kto się

modli, musi być w stałym kontakcie z Bogiem. Bo to nie może być mój pomysł, polot moich

myśli-„za to podziękuję, o to poproszę, tak poprowadzę, albo tak”. Z zasady wiemy, jak

powinno się modlitwę poprowadzić, ale nigdy nie będzie dokładnie taka sama. Każdy

człowiek jest inny, ma swoje potrzeby, a ogólnie wiemy, że trzeba Panu Bogu podziękować

za tego człowieka.

4. Za niektóre łaski takie, jak wiara, Kościół, sakramenty święte i wszelkie dobro, ale też

trzeba mieć ucho nastawione na te specjalne łaski, specjalny kontakt jego duszy i naszej

z Bogiem, który w tym momencie szczególnie działa i przemawia właśnie do i przez

modlącego się. To Duch Święty ma kierować tą posługą. Modlący się powinien starać się

o czystość swego serca, pokorę, wzrastanie w świętości, zjednoczenie z Jezusem, relacje z

Jezusem, wzrost miłości, bo wtedy łaska i Boże Miłosierdzie będą mogły przez niego płynąć

do potrzebującego. Kiedy mamy czyste serce i popełnimy nawet jakiś błąd- Bóg go prostuje

(Ks .J.Reczek). Nasza świętość jest decydującą w tej posłudze jak też w uwalnianiu czy

ewangelizacji. Egzorcyści kiedy nie mogli poradzić sobie z opętanymi posyłali ich do świętej

Katarzyny ze Sieny. I ona ich uwalniała, właśnie poprzez swoją świętość, zjednoczenie z

Bogiem. Uwalniała też od złych duchów bł. M. Teresa z Kalkuty, Jana Paweł II i inni święci

o. Pio. Bóg uwalnia przez ich świętość. Jesteśmy sługami nieużytecznymi i nic od nas nie

zależy. Naprawdę niewiele mamy do powiedzenia .Bóg może działać tylko poprzez naszą

świętość. Im bardziej będziemy święci ,tym bardziej będziemy skuteczni. Ufność to naczynie

którym czerpie się łaski-powiedział Jezus do Św. Faustyny. Bezgraniczna ufność i całkowite

zdanie się na Ducha Sw. kiedy to On prowadzi modlitwę , to jest właściwy sposób modlitwy

wstawienniczej. To zaufanie daje nam odwagę. Zanosimy do Boga pokorne prośby w intencji

ludzi. Tu ważną rolę odgrywa dziecięca postawa ufności, która charakteryzuje się potęgą

wiary ,prostotą słów ,samozaparciem oraz emocjonalnym zaangażowaniem. Wówczas treść

wstawienniczej prośby przemawia do serca Boga, który nigdy nie jest obojętny na prośby

swoich dzieci. Posługa modlitwy wstawienniczej nie tylko przyczynia się do dobra bliźniego,

ale także pogłębia i rozszerza nasze własne życie duchowe.

5. Nosimy Chrystusa w sobie więc to On uzdrawia ,On w nas wielbi Ojca i to On jest naszym

Panem, oświeca nas ,poucza, daje siły ,ani na chwilę nie rozstaje się z nami. Poucza nas

jak słuchać natchnienia Ducha Św. jak poddawać się Jego kierownictwu i korzystać z Jego

mocy. Słuchając bardziej Ducha Św, nie zawsze możemy wysłuchiwać życzeń proszącego

nas o modlitwę , gdyż czasem jest tak że osoba sama z siebie nie wie i nie rozumie ,czego

jej naprawdę potrzeba. Może nawet ta osoba dobrze ukazała swój stan , ale Bóg nam jeszcze

coś innego pokazuje , aby wszystko zostało uzdrowione. Musi więc istnieć naprawdę bardzo

ścisłe zjednoczenie służącego modlitwą z Bogiem. Posługujący musi być człowiekiem

głęboko współczującym, pełnym miłosierdzia,

kochającym drugiego człowieka, o sercu pokornym. Powinien mieć świadomość , że to

co się przydarzyło komuś ,mogło lub może przydarzyć się jemu samemu. Zawsze trzeba

pamiętać jak wiele miłosierdzia Bożego my doświadczyliśmy. Trzeba aby nasz brat poczuł,

że jest przez nas kochany, aby to pomogło mu otworzyć się na Boga. W posłudze tej jeśli

zatrzymujemy się na efektach naszych modlitw, to tak naprawdę szukamy siebie, nie Boga.

Uzdrowienie kogoś lub nie ,nie jest naszą sprawą. Tylko Bóg o tym decyduje: kiedy kogo i

czy w ogóle uzdrowi. My przychodzimy posługiwać , bo jesteśmy sługami nieużytecznymi i

to jest wolą Boga.

6. Modlitwa z nałożeniem rąk.

Mieszkaniec pewnego kraju misyjnego otrzymał Pismo Św. Znalazł tam słowa :”Tym zaś,

którzy uwierzą , te znaki towarzyszyć będą , w imię moje złe duchy będą wyrzucać ,nowymi

językami mówić będą, węże brać będą do rąk i jeśliby coś zatrutego wypili, nie będzie im

szkodzić .Na chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie .” /Mk 16,24/.

Potem obiegł całą wioskę nakładając ręce na chorych i modląc się za nich. Wszyscy

wyzdrowieli. Nałożenie rąk ma różne aspekty- duchowy, związany z przekazaniem mocy

Ducha Sw. /Dz 8,17/, psychologiczny wyrażający bliskość i troskę o człowieka, fizyczny

stanowiący pocieszenie osoby chorej lub cierpiącej.

Przeszkody w owocności modlitwy wstawienniczej.

- Istnieje pokusa ,aby modlitwę o uzdrowienie traktować jako sposób zdobycia satysfakcji,

pozycji, uznania , a by być tego świadomym i prosić Boga o oczyszczenie intencji

- Wielomówstwo

 O jakości naszej modlitwy nie decyduje ilość słów ,intonacja, kwiecisty język czy obfitość

wiedzy teologicznej, gdy czytamy opisy ewangelicznych uzdrowień, możemy zachwycać się

pięknem krótkich modlitw np.: Jezusie Synu Dawida ulituj się nade mną, Panie jeśli chcesz

możesz mnie oczyścić, oto choruje ten którego miłujesz.”

W ewangelii Sw Mt 15,21-28, Łk 7,1-10, J 4,46-54 podane SA przykłady, kiedy Jezus

uzdrowił na odległość opętaną córeczkę kobiety kananejskiej, sługę setnika, syna dworzanina.

W dodatku wszyscy oni byli poganami. Miłosierdzie Jezusa nikogo nie wyklucza, Jezus jest

Bogiem Wszechmogącym i uzdrawia jak chce , kiedy chce , gdzie chce i kogo chce.

Posługa modlitwy wstawienniczej jest walką na I-ej linii frontu. Rufus Pereira zaznacza, że w

pierwszej kolejności na działanie zła w tej posłudze są narażone dzieci i kobiety w rodzinie,

jako osoby najsłabsze, oraz relacje w rodzinie. Udział w tej posłudze powinny brać osoby

po rozeznaniu swego powołania w tym kierunku, czy jest ona zgodna z wolą Boga. Zawsze

jednak na pierwszym miejscu są obowiązki stanu. Ks Z. Baran na warsztatach modlitwy

wstawienniczej w kościele św. Józefa tak krótko scharakteryzował wstawiennika :

„nicość ,bezgranicznie ufająca ,wdzięczna, całkowicie polegająca na Duchu Sw.”