Wspólnota - jest miejscem odkrywania ograniczeń, wad, słabości i frustracji. Ideały zderzają się w niej z codzienną rzeczywistością i niejednokrotnie przegrywają. Wspólnota stawia więc swoje twarde wymagania, ale również wiele obiecuje
i przyciąga do siebie.
Jaki jest zamiar Boży wobec człowieka powołanego do wspólnoty?
- Odp. „Nie jest dobrze, aby człowiek był sam”. (Rdz 2,18). Spodobało się Bogu zbawić ludzi nie inaczej jak tylko we wspólnocie,
- Wszyscy jesteśmy ludem pielgrzymującym - wspólnotą powołaną do przyjęcia zbawienia. Nie ma innej drogi prowadzącej do Boga, jak tylko przez wspólnotę Kościoła,
- Jednym słowem, czy tego chcemy czy nie, jesteśmy skazani na wspólnotę.
- Wspólnotowość jest wpisana w naturę człowieka i w niej człowiek może rozwinąć wszystkie swoje możliwości bycia człowiekiem.
- Pierwsze podstawowe powołanie i jednocześnie cel ludzkiego życia to wspólnota (komunia) z Bogiem.
Zadania każdej wspólnoty:
- Osobowa więź z Chrystusem, Panem i Zbawicielem,
- Ewangelizacja - radosne głoszenie w Duchu Świętym Chrystusa Zmartwychwstałego,
- Jeżeli jakaś wspólnota zapomina o tym, preferuje inne cele bardziej efektywne, albo zagubi się w swojej rozlicznej działalności; albo straci swoją żywotność prędzej czy później będzie przeżywać kryzys,
- Istotą każdej wspólnoty Chrystusowej jest poznanie swego Pana, zaprzyjaźnienie się z Nim, wejście w bliską komunię oraz głoszenie z entuzjazmem wielkich rzeczy, które On nam uczynił,
- Nie można poznać Chrystusa i siedzieć cicho, nie można też go głosić, jeżeli się nie jest Jego przyjacielem (1 J 1, 1-4),
- Cztery wymiary wspólnoty jako drogowskazy rozwoju wspólnoty wg. Ratzingera:
a) jedność, gorliwość apostolskiego nauczania (sukcesja apostolska),
b) trwałość życia wspólnotowego (miłość braterska),
c) łamanie chleba,
d) modlitwa.
Celem i źródłem każdej wspólnoty jest wspólnota Trójcy Świętej!
- Jeżeli jakaś wspólnota zaczyna koncentrować się na samej sobie, albo członkach to odrywa się od pierwotnego celu i źródła. Traci sens swego istnienia,
- Stawanie w prawdzie i miłości to podstawowe zasady stosunków międzyosobowych we wspólnocie.
Kilka pytań:
- Czy szukasz wspólnoty serca (np. jak para zakochanych) czy dojrzałej wspólnoty religijnej, gdzie mogą pogłębiać moją więź z Chrystusem?
- Czy szukasz wspólnoty, w której panuje braterska miłość, ale od której mogę oczekiwać również upomnienia Chrystusowego?
- Czy umiem przebaczać i przyjmować czyjeś przebaczenie?
- Należy pytać o pragnienie poznawania siebie nawzajem we wspólnocie, chęci do podjęcia ewangelizacji, o pragnienie modlitwy, czy czuję jej niedosyt?
- Czy mam w sobie ducha dziękczynienia?
- Są to pytania budujące wspólnotę, bo zaczynamy najpierw od siebie!
Wspólnota jest darem spotkania
- Studium początkowe: jest to czas orientacji i powstania jej struktury,
- Jest w niej miejsce na badanie atmosfery – ogólnie jest to czas radości, wspólnych spotkań, by uzyskać łaskę błogosławieństwa,
- Centralnym zagadnieniem jest pytanie: Zaufać czy nie? Jeśli uczestnicy są gotowi wyrażać swoje myśli i uczucia to spójność grupy, poczucie bezpieczeństwa i zaufanie stopniowo wzrastają,
- Dlatego wszyscy powinni aktywnie przyczyniać się do stworzenia klimatu zaufania. Członkowie wspólnoty nie mogą sobie pozwolić na zakładanie masek, by pokazać się z jak najlepszej strony albo ukryć lęk i nieufność wobec innych. Grozi to zbyt słabym poznaniem siebie nawzajem i niedookreśleniem, co spowoduje opór wobec braci i liczne zranienia,
- Młoda wspólnota - jak każdy „młody organizm” nie jest zdolna do dużego wysiłku, w konsekwencji może zrodzić to kryzys!
„Bóg będzie próbował i oczyszczał każdą wspólnotę, chcąc z niej uczynić swój lud, gdyż podobało się mu uświęcać i zbawiać ludzi nie pojedynczo z wykluczeniem wszelkiej wzajemnej między nimi więzi, lecz uczynić z nich lud, który by Go poznawał w prawdzie i zbożnie Mu służył” ( KDK- Lumen Gentium).
Por. Po co nam wspólnota?, w: Zeszyt Odnowy w Duchu Świętym nr 1, Kraków 2004.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz